Na een koude nacht op het strand tussen Henties bay en Cape cross rijden we verder naar Swakopmund. Brigitte is verheugd als ze eindelijke haar langverwachte koffie kan drinken en wij slaan de pannenkoeken en kaastaart natuurlijk ook niet af. Zou maar een zonde zijn. Hoewel Swakopmund vredig en veilig oogt, hou je best één oog op je bord vol lekkernij en een ander op je wagen. Inbraak, zelfs overdag, is helemaal niet ongewoon. Dezelfde dag nog doen we een tochtje van 180km om ons te vergapen aan het indrukwekkende en vreemde 'moonlandscape'. Een uitzicht om 'U' tegen te zeggen. De oudste Welwichiaplant (een typische plant die enkel in Nambië en Zuid-Angola groeit en ouder kan worden dan 1000jaar) is fascinerend op papier, maar is in de realiteit niet zo indrukwekkend. We kuieren 's avonds nog wat rond en doen wat voorbereidend werk zodat de dag nadien de vrouwen kunnen gaan shoppen en de verschillende caffé Latte 's kunnen uit proberen, terwijl Simon naar de Nonidas garage gaat and just doing what a man does best!
Na drie weken lang de moed te verzamelen is het op april fools' day dan toch zover : Lore gaat skydiven!
Eigenlijk al iets dat al jaren in't koppeke speelt, maar eindelijke wordt het uitgevoerd! Het duurt allemaal ongelofelijk lang voordat we kunnen opstijgen, want het vliegtuig moet nog nagekeken worden. Dat verhoogt natuurlijk alleen maar de spanning. Simon twijfelt zichtbaar om ook de sprong te wagen, maar het zien van een ongerust moederhart en het bekomen van reeds drie dagen buikkrampen en wc-bezoeken houden hem met z'n beide voeten op de grond. De één met pretogen en onze camera klikklaar, de ander met bange ogen en de eigen mening stilzwijgend onderdrukken wuiven ze me uit tot een hoogte van 3400m. Na twintig minuten met een fantastisch zicht op Walvis bay , Swakopmund en de onmetelijke duinen is het dan zo ver. Hoofd in je nek, benen naar achter, 3-2-1 en krijsen maar! De vrije val duurt 'slechts' 30 sec. , maar overtreft alles! Een ervaring die meteen zou worden overgedaan!
Eigenlijk al iets dat al jaren in't koppeke speelt, maar eindelijke wordt het uitgevoerd! Het duurt allemaal ongelofelijk lang voordat we kunnen opstijgen, want het vliegtuig moet nog nagekeken worden. Dat verhoogt natuurlijk alleen maar de spanning. Simon twijfelt zichtbaar om ook de sprong te wagen, maar het zien van een ongerust moederhart en het bekomen van reeds drie dagen buikkrampen en wc-bezoeken houden hem met z'n beide voeten op de grond. De één met pretogen en onze camera klikklaar, de ander met bange ogen en de eigen mening stilzwijgend onderdrukken wuiven ze me uit tot een hoogte van 3400m. Na twintig minuten met een fantastisch zicht op Walvis bay , Swakopmund en de onmetelijke duinen is het dan zo ver. Hoofd in je nek, benen naar achter, 3-2-1 en krijsen maar! De vrije val duurt 'slechts' 30 sec. , maar overtreft alles! Een ervaring die meteen zou worden overgedaan!
Na Swakopmund zetten we koers richting Walvis bay en leren we er iemand kennen die ons wil gidsen doorheen Sandwich Harbour. Het is echter al ver buiten de juiste getijden, dus veel tijd hebben we niet. We rijden met hem naar Pelican Point om aan te voelen wat de auto aankan en wat onze zenuwen zelf aankunnen. Simon , én vooral de auto, heeft het lastig om zich door het losse en soms natte zuigende zand heen te ploeteren. Na een uur bereiken we Pelican Point, waar de zeehonden uitgebreid aan het spelen en genieten zijn van de zon. Drie jakhalsen liggen er ook op de loer. We beslissen dat het al te laat is om nog naar Sandwich Harbour te rijden en het waarschijnlijk ook te zwaar zou zijn voor de auto. We hebben al nét iets teveel mechanische problemen gehad om nog dat risico en de mogelijke kosten op ons te nemen. Dan maar wat spelen in de duinen.... met gevolg.... ook goed vastzitten in duinen. Onze Frans ('gids') pronkt meteen met zijn uitgraaftalenten en terwijl het zand zich wentelt in de aanwezige wind en zo ons beenhaar erafschuurt proberen we vlug wat foto's te nemen. Een dik half uur graven, voor-achter rijden, 'meer naar links -en rechts' -signalen zijn we dan eindelijk bevrijd. Nog even naar de top van de heuvel met zicht op de zoutfabriek en dan 60° stijl de heuvel af. De twijfel was zichtbaar maar ons mannetje verzekerde ons dat het mogelijk was, dus dan maar geloven,zeker? We kwamen gelukkig heelhuids beneden , maar met toch een klein 'ei in ons broek', zoals we zeggen in het Brugse.
Na Walvisbay willen we graag nog de duinen van Sossusvlei zien en stoppen we even in Solitaire om te proeven van het 'wereldbefaamde' appelgebak.Brigitte keek er al de hele reis naar uit en zelf thuis was ze er al naartoe aan het verlangen. De dag voor vertrek vernamen we dat Moose helaas drie maanden voordien gestorven was en ze niet wisten of er nog appelgebak was. Dan heeft een mens eens een hoogtepunt voorzien op z'n reis... Gelukkig bestond de bakkerij nog en werd er nog appelgebak geserveerd, die toch wel best lekker was. De rest van het 'lekkernij' viel echter een beetje tegen. In Sesriem verbleven we bij Sesriem restcamp, net voorbij de poorten van het park. Een aangename stek met prachtig zicht op de bergen. 'S avonds hielden we een eetcontest bij Sossusvlei lodge en gingen we terug buiten alsof we drie maand zwanger waren. Een prachtig terras met sfeerlicht en een héél uitgebreid buffet. De uitgelezen kans om eens te proeven van al dat wild zoals Kudu, Oryx, Zebra, Impala, Wildebeest, .... Het wordt er allemaal mooi voor je gegrild. Zelf voor de 'zuinige reiziger' is het restaurant een bezoekje meer dan waard! Wel reserveren op voorhand.
Na Walvisbay willen we graag nog de duinen van Sossusvlei zien en stoppen we even in Solitaire om te proeven van het 'wereldbefaamde' appelgebak.Brigitte keek er al de hele reis naar uit en zelf thuis was ze er al naartoe aan het verlangen. De dag voor vertrek vernamen we dat Moose helaas drie maanden voordien gestorven was en ze niet wisten of er nog appelgebak was. Dan heeft een mens eens een hoogtepunt voorzien op z'n reis... Gelukkig bestond de bakkerij nog en werd er nog appelgebak geserveerd, die toch wel best lekker was. De rest van het 'lekkernij' viel echter een beetje tegen. In Sesriem verbleven we bij Sesriem restcamp, net voorbij de poorten van het park. Een aangename stek met prachtig zicht op de bergen. 'S avonds hielden we een eetcontest bij Sossusvlei lodge en gingen we terug buiten alsof we drie maand zwanger waren. Een prachtig terras met sfeerlicht en een héél uitgebreid buffet. De uitgelezen kans om eens te proeven van al dat wild zoals Kudu, Oryx, Zebra, Impala, Wildebeest, .... Het wordt er allemaal mooi voor je gegrild. Zelf voor de 'zuinige reiziger' is het restaurant een bezoekje meer dan waard! Wel reserveren op voorhand.
Na Walvisbay willen we graag nog de duinen van Sossusvlei zien en stoppen we even in Solitaire om te proeven van het 'wereldbefaamde' appelgebak.Brigitte keek er al de hele reis naar uit en zelf thuis was ze er al naartoe aan het verlangen. De dag voor vertrek vernamen we dat Moose helaas drie maanden voordien gestorven was en ze niet wisten of er nog appelgebak was. Dan heeft een mens eens een hoogtepunt voorzien op z'n reis... Gelukkig bestond de bakkerij nog en werd er nog appelgebak geserveerd, die toch wel best lekker was. De rest van het 'lekkernij' viel echter tegen. In Sesriem verbleven we bij Sesriem restcamp, net voorbij de poorten van het park. Een aangename stek met prachtig zicht op de bergen. 'S avonds hielden we een eetcontest bij Sossusvlei lodge en gingen we terug buiten alsof we drie maand zwanger waren. Een prachtig terras met sfeerlicht en héél uitgebreid buffet. De uitgelezen kans om eens te proeven van al da wild zoals Kudu, Oryx, Zebra, Impala, Wildebeest, .... Het wordt er allemaal mooi voor je gegrild. Zelf voor de 'zuinige reiziger' is het restaurant een bezoekje meer dan waard! Wel reserveren op voorhand.Het was een verdomd hete nacht en de keuze is verscheurend : schuifdeur open en opgegeten worden door talloze muggen of de deur dicht houden en tien cm krimpen door de warmte. Om 4.30u 's ochtends gaat de wekker af en we zien er alledrie uit alsof we 'Burning Man' net hebben overleefd en erna een marathon moesten lopen... Not a pretty sight. Met een slaapkop gaan we richting Dune 45 en het zicht bovenop de zandberg is het vroege opstaan meer dan waard. Natuurlijk zijn we niet alleen, maar loop wat verder en je vindt wel je eigen stek. Nog vlug een foto móéten nemen van een 50-jarige Duits koppel die elkaar zwaar stond af te lebberen en we gaan verder richting Deadvlei. Brigitte blaast als ze opnieuw een grote zandberg ziet (Big daddy), maar gelukkig hoeven we er deze keer niet op te lopen. Deadvlei is toch een uniek zicht. Allemaal dode bomen (hoe raad je het!?), die ooit pronkten in een 1000jaar oude volgestroomd vallei en nu omringt zijn door hoge duinen.
Time is flying when you're having fun. Zo is het ook bijna tijd om Brigitte, na drie weken met ons mee te reizen, terug af te zetten in Windhoek. We rijden van Sossusvlei, via Solitaire en Rehoboth richting Windhoek. Hoe dichter we bij het einde van onze reis komen, hoe vlugger de banden verslijten. Zo hadden we voor Namibië slecht één klein gaatje, nu mogen we er al 6 op onze palmares zetten.
En het zijn geen kleine gaatjes meer... Bij sommige wegen in Namibië wordt je auto - en jezelf - helemaal door elkaar gerammeld dat je soms niet eens door hebt als je een platte band hebt. Je blijft dan doorrijden tot je merkt dat je opeens begint te driften en je rubberen soeverniers hebt achtergelaten op de weg. Toch even je ogen uitkijken dan.
En het zijn geen kleine gaatjes meer... Bij sommige wegen in Namibië wordt je auto - en jezelf - helemaal door elkaar gerammeld dat je soms niet eens door hebt als je een platte band hebt. Je blijft dan doorrijden tot je merkt dat je opeens begint te driften en je rubberen soeverniers hebt achtergelaten op de weg. Toch even je ogen uitkijken dan.
De hele reis vloekten we dat we die beide banden telkens moesten meesleuren op ons dak en niet gebruikten... nu liggen er slecht twee velgen meer op ons dak en zijn de banden achtergelaten in de bandenbegraafplaats. Het was dus toch geen overbodige luxe. Een volle minuut gerouwd en we reizen weer verder. Bij Elisenheim camping in Windhoek sorteren we nog de laatste zaken, mesten we onze auto uit, is er nog even paniek over een zoekgeraakte paspoort, zetten vlug de laatste foto's over en dan is het tijd om afscheid te nemen van Brigitte.
"We hopen dat je mooie herinneringen hebt overgehouden aan Namibië en nu opnieuw kunt genieten van je proper bed en warm afwaswater! :) We vonden het fijn dat je erbij was"
Zelf voeren we in Windhoek nog even onderhoud aan de auto uit (soms voelt het aan alsof we niets anders doen :) ) en springen dan de pas ontdekte fitness binnen. Hoe afzien toch zoveel deugd kan doen. Op één van de tv'tjes zien we hoe de Ronde Van Vlaanderen zich afspeelt.
Terwijl we hijgend en zuchtend op de trappers staan komt samen met ons Cancellera over de eindstreep! Een memorabel moment. Een stukje thuis in het verre Afrika. We halen het maximum uit onze dagpas en volgen alle avondlessen mee alsook maken we graag gebruik van het binnenzwembad. We vloeken allebei dat we nog maar zo weinig conditie overhouden, maar als dat de tol is om te kunnen reizen nemen we het er graag bij! Gewoon af en toe een zwembad opzoeken dus. We laten windhoek achter ons en rijden in één trek via de Trans Kalahari Highway door naar Pretoria, Zuid -afrika. De weg zelf vonden we helaas maar eentonig en niet de moeite waard. Dan toch liever via Zuid-Namibië en fishrivercanyon.
De eindbestemming komt steeds dichterbij!
Tip voor reizigers : je betaald in Botswana (Buitenpos) meer aan roadtax als je zegt dat je 'in transit' bent dan wanneer je gewoon een 'one way' betaald! De logica is soms ver te zoeken.
"We hopen dat je mooie herinneringen hebt overgehouden aan Namibië en nu opnieuw kunt genieten van je proper bed en warm afwaswater! :) We vonden het fijn dat je erbij was"
Zelf voeren we in Windhoek nog even onderhoud aan de auto uit (soms voelt het aan alsof we niets anders doen :) ) en springen dan de pas ontdekte fitness binnen. Hoe afzien toch zoveel deugd kan doen. Op één van de tv'tjes zien we hoe de Ronde Van Vlaanderen zich afspeelt.
Terwijl we hijgend en zuchtend op de trappers staan komt samen met ons Cancellera over de eindstreep! Een memorabel moment. Een stukje thuis in het verre Afrika. We halen het maximum uit onze dagpas en volgen alle avondlessen mee alsook maken we graag gebruik van het binnenzwembad. We vloeken allebei dat we nog maar zo weinig conditie overhouden, maar als dat de tol is om te kunnen reizen nemen we het er graag bij! Gewoon af en toe een zwembad opzoeken dus. We laten windhoek achter ons en rijden in één trek via de Trans Kalahari Highway door naar Pretoria, Zuid -afrika. De weg zelf vonden we helaas maar eentonig en niet de moeite waard. Dan toch liever via Zuid-Namibië en fishrivercanyon.
De eindbestemming komt steeds dichterbij!
Tip voor reizigers : je betaald in Botswana (Buitenpos) meer aan roadtax als je zegt dat je 'in transit' bent dan wanneer je gewoon een 'one way' betaald! De logica is soms ver te zoeken.