Eigenlijk al iets dat al jaren in't koppeke speelt, maar eindelijke wordt het uitgevoerd! Het duurt allemaal ongelofelijk lang voordat we kunnen opstijgen, want het vliegtuig moet nog nagekeken worden. Dat verhoogt natuurlijk alleen maar de spanning. Simon twijfelt zichtbaar om ook de sprong te wagen, maar het zien van een ongerust moederhart en het bekomen van reeds drie dagen buikkrampen en wc-bezoeken houden hem met z'n beide voeten op de grond. De één met pretogen en onze camera klikklaar, de ander met bange ogen en de eigen mening stilzwijgend onderdrukken wuiven ze me uit tot een hoogte van 3400m. Na twintig minuten met een fantastisch zicht op Walvis bay , Swakopmund en de onmetelijke duinen is het dan zo ver. Hoofd in je nek, benen naar achter, 3-2-1 en krijsen maar! De vrije val duurt 'slechts' 30 sec. , maar overtreft alles! Een ervaring die meteen zou worden overgedaan!
Na Walvisbay willen we graag nog de duinen van Sossusvlei zien en stoppen we even in Solitaire om te proeven van het 'wereldbefaamde' appelgebak.Brigitte keek er al de hele reis naar uit en zelf thuis was ze er al naartoe aan het verlangen. De dag voor vertrek vernamen we dat Moose helaas drie maanden voordien gestorven was en ze niet wisten of er nog appelgebak was. Dan heeft een mens eens een hoogtepunt voorzien op z'n reis... Gelukkig bestond de bakkerij nog en werd er nog appelgebak geserveerd, die toch wel best lekker was. De rest van het 'lekkernij' viel echter een beetje tegen. In Sesriem verbleven we bij Sesriem restcamp, net voorbij de poorten van het park. Een aangename stek met prachtig zicht op de bergen. 'S avonds hielden we een eetcontest bij Sossusvlei lodge en gingen we terug buiten alsof we drie maand zwanger waren. Een prachtig terras met sfeerlicht en een héél uitgebreid buffet. De uitgelezen kans om eens te proeven van al dat wild zoals Kudu, Oryx, Zebra, Impala, Wildebeest, .... Het wordt er allemaal mooi voor je gegrild. Zelf voor de 'zuinige reiziger' is het restaurant een bezoekje meer dan waard! Wel reserveren op voorhand.
En het zijn geen kleine gaatjes meer... Bij sommige wegen in Namibië wordt je auto - en jezelf - helemaal door elkaar gerammeld dat je soms niet eens door hebt als je een platte band hebt. Je blijft dan doorrijden tot je merkt dat je opeens begint te driften en je rubberen soeverniers hebt achtergelaten op de weg. Toch even je ogen uitkijken dan.
"We hopen dat je mooie herinneringen hebt overgehouden aan Namibië en nu opnieuw kunt genieten van je proper bed en warm afwaswater! :) We vonden het fijn dat je erbij was"
Zelf voeren we in Windhoek nog even onderhoud aan de auto uit (soms voelt het aan alsof we niets anders doen :) ) en springen dan de pas ontdekte fitness binnen. Hoe afzien toch zoveel deugd kan doen. Op één van de tv'tjes zien we hoe de Ronde Van Vlaanderen zich afspeelt.
Terwijl we hijgend en zuchtend op de trappers staan komt samen met ons Cancellera over de eindstreep! Een memorabel moment. Een stukje thuis in het verre Afrika. We halen het maximum uit onze dagpas en volgen alle avondlessen mee alsook maken we graag gebruik van het binnenzwembad. We vloeken allebei dat we nog maar zo weinig conditie overhouden, maar als dat de tol is om te kunnen reizen nemen we het er graag bij! Gewoon af en toe een zwembad opzoeken dus. We laten windhoek achter ons en rijden in één trek via de Trans Kalahari Highway door naar Pretoria, Zuid -afrika. De weg zelf vonden we helaas maar eentonig en niet de moeite waard. Dan toch liever via Zuid-Namibië en fishrivercanyon.
De eindbestemming komt steeds dichterbij!
Tip voor reizigers : je betaald in Botswana (Buitenpos) meer aan roadtax als je zegt dat je 'in transit' bent dan wanneer je gewoon een 'one way' betaald! De logica is soms ver te zoeken.