Makagadigadi Pans
De eigenaar van Elephant Sands wist ons te vertellen dat de Makagadigadi pans normaal nét doenbaar moest zijn en het zeker niet overbodig was dat we met twee wagens waren. Als het regent op de pans dan veranderd de zoutgrond helemaal in zuigende klei-blubber waardoor je wagen in een duikboot kan veranderen. Het was dus helemaal niet overbodig om geregeld uit te stappen en je route te voet te verkennen. Een taak voor de dames, dus :) Na een dagje crossen op het uigestrekte en verlaten landschap parkeren we de twee wagens pardoes midden op de pans. Los van de muskietenaanvallen 's avonds mogen we meegenieten van een fantastisch natuurfenomeen : de bliksem. 360° Rondom ons wordt er een schouwspel van je welste afgevuurd en we weten niet waar eerst te kijken. Hoewel we vrezen voor de volgende dag door de gevolgen van de nachtelijke plensbuien, bleek het nog allemaal net doenbaar. We mochten wel soms door km's lange grote plassen rijden, maar vaak bleek het 'op het droge' veel gevaarlijker dan wanneer je door het water zelf zou rijden. De boys leven zich goed uit en de dag wordt afgesloten in Rakops met een verdomd goede wasbeurt van beide wagens om al het zout en de insecten vantussen de radiator en het motorblok te spuiten.
Deception Valley
Helaas konden we niet erg lang genieten van onze propere wagen, want we zetten al meteen koers naar Deception Vally. De weg ernaartoe verraad al veel over de conditie van de wegen in het park zelf. We komen natuurlijk wel tijdens het regenseizoen, maar van woestijn was er helemaal geen sprake. De wegen zijn volledig ondergelopen en we rijden zeker 40 km lang door plassen, de ene al veel dieper dan de ander. We slapen aan de Matswere Gate om fris als een hoentje het park binnen te rijden. We hebben, net zoals bij Chobe, niets op voorhand vastgelegd of geboekt. We konden gewoon aan de poort betalen (parken in Botswana zijn een heel stuk goedkoper dan Kenia en Tanzania!) en overnachting kon op één van de restcamps van het park. Dit kon , bij ons toch, ook gewoon aan de gate aangevraagd worden. Misschien dat dit enkel mogelijk was omdat het regenseizoen (low season) was, geen enkel idee. Zoals reeds gezegd, geen woestijn in deception vally, maar heel veel hoog gras, bomen, ongeloofelijk natte wegen en weinig dieren. We hebben wel een roedel van 13 leeuwen gespot en in de ochtend 2 luipaarden (of cheetah's?) langs de kant van de weg! De opwinding was immens, maar die beesten lopen zo snel weg dat we niet eens een foto konden maken. Toch, missie volbracht :) In deception vally hebben we ons één keer vastgereden, terwijl we ons klaarmaakten om onze Nederlands vrienden, die zich ook vast gereden hadden, op sleeptouw te nemen. Gelukkig kwam er al gauw een Zuid-Afrikaan met zware Landcruiser pick-up die ons in geen tijd eruit kon trekken. Hij wist ons te zeggen dat hij al 25 jaar naar Deception Valley komt, maar dat het nog nooit zo nat was geweest al dit jaar! Na een halve dag ploeteren in de ondergestroomde wegen gaf de alternator van Anouk en Richard er de brui aan en waren onze remblokken foutu. Tijd om naar Maun te gaan dus.
Maun
Maun is een levendige stad, waar je in principe alles opnieuw kan vinden. Het is er overspoeld met shops, restaurants, garage's, waterfiltershops,... noem maar op. De ideale plaats dus om onze remblokken te vervangen. We gaan naar Riley's garage, maar die doen al 4 jaar geen persoonlijke voertuigen meer. We worden doorverwezen naar een andere garage : NEW AGE GARAGE (Don't ever go there! ). Laten we zeggen dat we veel vlugger hadden moeten beslissen om onze auto ergens anders naartoe te brengen, want het werd één grote knoeiboel. Kort gezegd : ze hebben onze auto opgekrikt, niet voldoende beveiligd en, ondanks dat Simon het hen al 4x had gezegd, is de auto van de pootjes gevallen, recht op de remtrommel. De vier mannen stonden er maar op te kijken, terwijl Simon hen in het Nederlands de huid vol schold en furieus tegen een vuilnisbak begon te schoppen. Uiteindelijk heeft Simon zelf de auto opnieuw opgekrikt, en toen de auto een tweede keer dreigde te vallen, was het vertrouwen helemaal weg. De remblokken moesten in een shop buiten de garage gehaald worden, dus werd er iemand op uit gestuurd. Op het einde van de dag werd maar de helft van het gevraagde werk verricht, maar moesten we wel betalen voor het volledige werk en werd ons acht keer de aankoopprijs van de remblokken aangerekend! De receptioniste wist ons, in het geheim te vertellen dat haar baas alle toeristen extra zwaar doorrekende. Ze wilden ons niet laten vertrekken en zouden de auto pas deblokkeren nadat voordat we betaald hadden. De man wilde dat we hem zouden SMEKEN op onze knieën om iets van de prijs af te doen. Enkel hij en de zon vechten met elkaar voor het recht om het centrum van de aardbol te mogen zijn - dat gevoel hadden we althans. Dit was veruit de grootste afzetterij en de grootste kl**tzak die we tot nu toe tegengekomen waren. Na betaling konden we uiteindelijk vertrekken,maar het zat ons toch echt niet lekker. De dag nadien zijn we zelf op onderzoek uitgegaan en hem geconfronteerd met de échte prijs van de remblokken,maar hij bleef het maar ontkennen. Toen we weigerden te vertrekken, met het doel hem onder druk te zetten ons terug te betalen, dreigde hij ons met een overgrote smile 'a big fat invoice' aan te rekenen wegens 'kamperen' in zijn garage. We hadden toch nog enkele dagen over in Maun en wilden ergens een statement maken zodat de man wel twee keer zou nadenken vooraleer hij toeristen zoveel geld uit hun zakken zou troggelen. We wilden het er niet bij laten en gingen verschillende instanties af om uiteindelijk bij een soort snelrecht terecht te komen. We vertelden ons verhaal en legden de bewijzen voor aan de drie vrouwen, waarna ze de eigenaar en hulpje van NEW AGE garage opbelden om hun verhaal te doen. Na de meest absuurde verklaringen en verwijten neigden de vrouwen toch om ons verhaal te geloven en na lang onderhandeling werd hij dan toch zodanig onder gezet om ons deels terug te betalen. VICTORIE!!
Gesterkt door deze overwinning gaan we terug naar onze overnachting, Island river lodge en zien we op FB dat een ander overlanderskoppel uit engeland ook in maun is. Dit zijn mensen die ook al wat problemen hebben gehad en simon al een heel eind heen en weer mee mailt. We meeten hen bij Bridge backpackers (aanrader!) voor natje en een droogje en vinden elkaar in het avontuur : a scenic flight over de Okavango Delta! Een fantastische ervarig, hoewel simon wat 'luchtziek' werd. We krijgen een prachtige open hemel cadeau om beesten te spotten, maar wanneer we terugvliegen zijn we getuige van een immens onweer compleet met bliksem en een goeie portie neerslag. De spanning in het vliegtuigje was toch voelbaar toen we moesten landen met de bliksem om ons heen.
Tsodillo Hills : home for over 4500 rockpaintings
We nemen afscheid van Scott en Helen, die richting Zambia verder trekken en zetten koers naar de Tsodillo hills. Sevuti and 3rd bridge is schijnbaar niet te doen wegens de regen, dus beslissen we om voor één keer verstandig te zijn en de hoofdweg te nemen. Het is toch een ferme trod naar het Noorden, dus rijden we beurt om beurt. De wegen zijn erg aanlokkelijk om wat extra de gaspedaal in te duwen en tien minuten nadat Lore aan het rijden is, hangen we er aan. Snelheidsboete van 50 smakkerds, maar door Lore's uitzonderlijke onderdanigheid en aanlokkelijke glimlach (???) zegt de politieman ons uiteindelijk doodgewoon : " ik wil jullie vakantie niet vergallen, zorg dat het niet meer gebeurd. bye" . We stonden even met onze mond vol tanden - deze keer hadden we zelf geen moeite gedaan om ons eruit te lullen - maar het moest ons geen 2e keer gezegd worden of we waren alweer op baan! Eens bij Tsodillo hills merken we dat we weer in Afrika zijn : betalen voor gate-ingang én verplichte gids bij elke rockpainting-wandeling die je wil doen. * zucht* .
De wegen in het park waren echt verzopen en meermaals hebben we veel geluk gehad of we mochten onszelf er weer uit graven. Onze Khumo AT banden slijten ook zo snel af dat de kont van de auto bij het minste beetje modder begint te glijden en het moeilijk is om telkens controle te blijven houden. Het park zelf heeft niet veel te bieden, maar het is toch een speciaal zicht om uit het vlakke landschap die bergen te zien opreizen. We doen één wandeling, de Rhino track en bewonderen de verschillende figuren die met witte of rode 'verf' in de rotsen zijn gemaakt. We houden het echter al vlug voor bekeken en nog voor het donker keren we op onze voetstappen terug richting Aha Hills en Drotsky's cave.
Aha Hills & Drosky's Cave
De Aha Hills worden in LP omschrevenn als : een 700 miljoen jaar oude limestone en dolomietenheuvel waar , door een volledig gebrek aan water, geen dieren leven , met uitzonderling één enkele insect. Het zou er stil en desolaat zijn. Daar hebben wij alleszins niets van gemerkt : het gras kwam zo hoog als onze wagen, het krioelde er van de insecten, vogels en vlinders, en er was niets desolaat aan. We zijn er dan ook geen minuut langer gebleven dan nodig was en baalden gewoon dat we zo'n lange ommetoer hadden gedaan om slechte gravelweg voor niets. we hadden bij Nokaneng afgereden om de volledige detour te doen. Dotsky's cave stelde ons echter niet teleur! Een heel indrukwekkende grot vol met stalagnieten en stalagtieten , maar vooral : heel veel vleermuizen. helemaal ineengebogen en met het Tshirt half rond m'n hoofd getrokken gingen we op ontdekking. Je merkt echt dat deze grot nog vrij 'toeristenvrij' is, geen aangemaakte treden, geen lichtvoorziening of aangeduide weg. Normaal zijn er twee ingangen en kan je van de ene 500m doorlopen naar de andere, maar door binnengewaaid zand worden de doorgangen steeds kleiner. Zonder echt zeker te zijn van de te volgen weg, wilden we geen risico's nemen door ergens vast te zitten. Na een dag vol ontdekkingen en persoonlijke overwinningen van de vleermuizen kamperen we 's avonds vlak bij Drotsky's cave. Naar goede gewoonte laten we altijd onze schoenen buiten staan voor de nachtelijke plaspauze. In de ochtend merkten we op dan één sandaal verdwenen was en vervangen werd naar pootafdrukken. Als echte padvinders zijn we op speurtocht gegaan, de pootafdrukken achterna. Na een dik half uur zand omwoelen, planten vertrappelen en in struiken kijken hebben we toch onze nederlaag moeten toegeven : De teenslippers zal voor eeuwig en altijd een eenzaat blijven.
De weg van Drotsky's cave naar de tarroad, Shehitwa is veruit de ergste die we al gehad hebben vanwegen de regen. De gravelpaden zijn volledig ondergelopen, de ondergrond is zacht en modderig en door de talloze putten onder het water is het heel verraderlijk rijden. Af en toe beslissen we rond de plassen te rijden en het water te omzeilen. Vaak gaat dat goed, maar soms heb je dikke pech en is de grond rondom de plas nog gevaarlijker dan het het water in te rijden. Zo komen we volledig vast te zitten, met draagarmen, skiteplate en beschermbalken volledig op de grond, waardoor de wielen helemaal los draaien. Een klus van jewelste. 5.5 uur zijn we bezig geweest in een hitte van 37°C waarbij we alle soorten vliegende insecten wisten dat we daar gestrand waren en 'en mass' op ons afkwamen. Om een extra wasdienst te vermijden ging Simon dan maar aan de slag in niets anders dan zijn boxershort. Het afspoelen met de waterslang was nadien des te plezanter.
Lake Ngami
Het is al laat als we aankomen bij Lake Ngami en na ons geploeter in de modder hebben we geen zin om nog eens vast te zitten. We beslissen dus om onze auto op het droge te parkeren en daar onze nacht door te brengen.... tot we ins onze ooghoek en 3meter lange e slang zien die zich tergend langzaam door het gras en water heen beweegt. De haren in onze nek gaan al spontaan rechtstaan, maar we zijn toch gefascineerd door dit dodelijk schepsel en rijden telkens iets dichter om die éné perfecte foto te kunnen nemen - wat eigenlijk niet echt gelukt is :)
Het water in Lake Ngami is afkomstig van de Okavango Delta, maar het is een raadsel waarom het meer soms spontaan opdroogt en verdwijnt. Sinds vier jaar is er weer water in Lake Ngami, maar daarvoor was het al 25 jaar geleden! Ondanks dat het een zoetwater meer is en er heel veel vissen leven, zijn alle bomen die er op het eens droge landschap stonden, dood. Een speciale ervaring om er dan met een vissersloepje doorheen te varen.
Na lake Ngami zetten we koers richting de grens met Namibië , Buitenpos. We stoppen onderweg even in Ghanzi, op zoek naar internet , maar het enige cybercafé is helaas gesloten. We blijven dan maar verder richting Namibië en moeten meer dan 600km rijden om de volgende dag onze eerste internetgelegenheid te treffen! Nog vlug wat mailverkeer en boodschappen doorgeven aan het thuisfront vooraleer we onze volgende bezoeker treffen in Windhoek! De grensovergang in Buitenpos is in no time geklaard, enkel gratis permit stempel, geen extra verzekering of roadtax te betalen in Namibië en in 30 min. waren we Botswana buiten en Namibië binnen.