Vertrek uit Griekenland:
Na het reserveren van onze boot bij Salamis Shipping (waarvan het trouwens normaal is om géén reserveringsbewijs te krijgen. Risicovol: zie verder) stonden we donderdagochtend (30/10/13) mooi om 9u stipt aan de haven van Lavrio,Griekenland. Nog even het lokaal mannetje van Salamis spreken, kopies van autopapieren en paspoorten maken en dan mochten we de haven betreden. We waren er al op voorbereid dat het toch een hele dag zou duren vooraleer we effectief het schip op konden. Dan nog maar even internet opzoeken, kalamaki's eten (soort durum waar simon al drie dagen naar uitkeek :)) , babbeltje slaan met een vriendelijke truckchauffeur die racewagens naar cyprus transporteerd en om 17u mochten we dan eindelijk het schip op. Ahmed en Ahmed waren erg enthousiast om onze kajuit te tonen en mij, als enige vrouw op het schip op haar wenken te bedienen. Niet te veel misbruik van maken, zeker? :) Vol interesse keken we toe hoe de containers en vrachtwagens één voor één aan boord geladen werden en op slechts één handvuist van elkaar werden neergepoot . De boot vertrok uiteindelijk pas om 23u toen we al half lagen te slapen. Het pochen over 'hoe stabiel onze grote boot wel niet was in vergelijking met al die kleinere bootjes' was de eerste en tweede dag al vlug verdwenen. Toen we om de 10 min elkaar afwisselenden om in het onderste bed te liggen om onze maag onder controle te houden werd al vlug duidelijk dag we nog geen echte zeebenen hadden... Het eten viel wat tegen, maar beterde naargelang de reis, de kajuit was basic , maar we hadden een eigen wc , badkamer en konden helemaal gestrekt rechtop staan, dus we waren koning te rijk. Het ontdekken van de 30 jaar oude gym, waar remschijven als gewicht werden gebruikt was voor ons ook al een avontuur op zich. Bij de kapitein aan het roer staan, weggeblazen worden door enorme windstoten op het dek en voor we het wisten waren we al in Haifa. Even de toestemming krijgen om niets te 'moeten' bezoeken, vroeg op te staan of lange wandelafstanden af te leggen.... we moeten schuldbewust toegeven, dat was ook eens zeer ontspannend :)
Aankomst Israël
Aankomst in Haifa, security op de boot, elk apart gezet, 40 min ondervraagd worden over wie je bent, wat je doet, waar je naartoe gaat, hoeveel je reis kost en nog 1001 vragen om vervolgens je vingerafdrukken en 'mugshot' te nemen Alles ok?! Check! Het klinkt misschien erger dan het allemaal was, hoor. Nog eventjes onze overzet betalen en daarna konden we de auto uitrijden naar het volgende checkpoint : controle van auto! We vrezen het ergste!
Btw, nooit vertellen aan security dat je naar Gaza of the westbank ,palestina gaat of je staat er nog eventjes vast.
Praktische info + tip voor toekomstige reizigers :
Prijs salamis shipping : (onze autolengte 4,61m) : 530 euro + 240pp (2P) = 1000 euro + 80 euro (custom charge). We betaalden dus 1080 euro voor de overzet. Toen we moesten afrekenen werd opeens een 200 euro meer aangerekend. We gingen in protest , spraken 'the man in charge'en kregen uiteindelijk toch onze juiste prijs. Er was jammer genoeg een andere passagier, ook met auto ,die alles via telefoon geregeld had kreeg de prijs door van 660 + 240pp, wat voor hem dus zou neerkomen op 900 euro. Er werd hem echter 600 euro meer gefactuurd dan voordien afgesproken! Blijbkaar hadden ze hem de verkeerde prijs doorgegeven via telefoon. Zijn auto had een lengte van 5,50m en was een halve meter te lang om in de categorie van 660 euro te vallen. Voor die halve meter betaalde hij dus 600 euro meer! Aanvechten had geen zin, hij had niets op papier, geen mail , niets. Dus werd zijn auto in opslag geplaatst totdat hij zijn factuur betaald had. Na veel discussieren heeft hij er uiteindelijk nog vijftig euro afgekregen, een schamele troost.
So, what did we learn?! Probeer zoveel mogelijk op papier te hebben en beleefd aan te dringen als ze dit niet willen.
Bon, eens aangekomen bij security, alle rugzakken uitladen, curverboxen meegeven, kastjes, potjes, pannetjes, kleren, boeken en wat voor rommel een mens nog allemaal meezeult, laten doorsnuisteren. Daarna gaat al je bagage doorheen de scanner waarbij alles eigenlijk uiterst vlot ging. Over mijn kilo's medicatie deden ze niet raar, maar mijn ultramodern inhalatietoestel werd wel aan een grondige controle onderworpen. Het arme ding heeft op zijn rug, buik en twee zijkanten gelegen waarbij het dus vier keer in z'n blootje en helemaal alleen door de scanner gestuurd werd om nog eens getikkeld te worden door een doekje om na te gaan of hij geen verboden stoffen op zijn lijfje had. Gelukkig kan Simon alles heel goed uitleggen en onschuldig kijken is mij ook niet vreemd.
Na een inboedelcontrole van amper 30 min kunnen we onze visum afhalen bij Immigratie om vervolgens door te schuiven naar Customs.
Visum check! Rijbewijs check! Papieren auto chek! "Wow , dit gaat vlot! Vingers in de neus en we zijn hier buiten binnen de twee uur!" .... Oh, how wrong can a person be?! We moeten toegeven, mijn vader heeft ons de das om gedaan. Dank je, Bart Penez. Bij de inschrijving van de wagen twee jaar geleden hebben dit gedaan op mijn vaders naam omdat het toen een heel stuk goedkoper was. Zoals dit in België wel vaker wordt gedaan... Helaas de fout gemaakt om dit niet opnieuw te veranderen. Een onderling contract waarbij wij het gebruik van de auto hebben is niet voldoende en moet notarieel worden vastgelegd. Dus worden we gestuurd naar onze shipping agent 'Rosenfeld' die ons eigenlijk niet kan helpen. Vervolgens naar de Belgische consul doorverwezen, die belt naar de Belgische ambassade in Tel Aviv en ons ook niet kan bijstaan. Opnieuw naar Rosenfeld gestuurd die er geen raad meer mee weet en het eigenlijk geen *** kan schelen of wij wel of niet het land mogen betreden. Uiteindelijk een advocaat op straat aangesproken die ons jammer genoeg ook niet kon bijstaan aangezien bij de notariële akte of een ander officieel document alle personen in de levende lijve aanwezig moeten zijn. Hoe graag mijn vader even op onze kosten het Midden-Oosten zou willen verkennen was ook dit geen oplossing. Ten einde raad hebben we onze situatie nogmaals uitgelegd aan Customs waarbij we onze grootste puppy-ogen opzetten. Ikzelf heb mijn handen uiteindelijk van de zaak afgehouden omdat we tot de conclusie gekomen zijn dat ik absoluut niet stressbestendig of diplomatisch kan zijn in dergelijke situaties en uitgesproken irritatie meer dan eens de bovenhand neemt. Dan maar als een gestraft kind op een stoel in de hoek, met m'n handen onder mijn kont en mijn mond dicht, althans toch zoveel mogelijk.. Eén strenge blik van Simon en ik piep weer terug tot in mijn holletje. Nog wat heen en weer telefoneren en uiteindelijk zou de man het voor ons regelen dat de auto wordt ingeschreven op mijn naam. Halleluja, praise the lord! Volgende opgave: Israelische autoverzekering, versplicht. Dit is eigenlijk het verhaal van Simon aangezien ik tegen die tijd van de stress al ingedommeld op de stoel zat. Het laatste wat ik hoorde was 'Ik ben zo terug' en we waren opeens 2u later. Veel gedoe, heen en weer geloop tussen verzekeringskantoor, postkantoor, bank en terug naar het verzekeringskantoor. Omdat tot onze verbazing alles zo ongelofelijk duur is in Israel en dus ook de autoverzekering hebben we er slechts een afgesloten voor één week (40 euro). Nu dat geregeld is moeten we 'enkel' nog onze harbour taksen (of wat het ook mag zijn) van 250 euro gaan betalen en we kunnen gaan. Het is donderdag, Vrijdag sluit alles en zaterdag is het Sabbath, dus we moeten gewoon die dag weg zijn of we staan 3 dagen vast. Alles sluit om 16u dus we rennen als een gek van het één naar het ander om alle papieren en stempels te verkrijgen. Tenen worden gestoot , knieën blijven hangen aan metalen paaltjes, benen struikelen over elkaar, veel gevloek en gesmeek, maar om 17.30u verlaten we dan toch eindelijk de haven richting Rehovot , waar onze vriend Ronen woont die we in Zuid-Afrika hebben leren kennen.
Van alle stress, heen en weer gespurt, overweldigende opluchting dat we eindelijk uit de haven zijn hadden we wel één iets over het hoofd gezien.... Tanken. De laatste sputter uit de auto en we stonden stil op de meest ondenkbare plaats zonder pechstrook en waar de auto's al claxonerend langs je benen razen. Dit is wel de meest domme fout die je kan maken zullen jullie denken, maar wij waren nog helemaal in extase dat we éindelijk uit de haven waren geraakt... En ja, in Griekenland hadden we net genoeg getankt omdat het volgens onze 'lonely planet' zoveel goedkoper is in Israël. Gevarendriehoek plaatsen, Simon met jerrycan in de auto van een vriendelijke Arabische man en lore (hoe kan het ook anders) op de koffie bij de hele familie van de man. 30 verschillende Arabische namen, 10 foto's met verschillende baby's op de schoot en 40 afscheidsknuffels later back on the road!
De Zeebenen hebben we nog maar amper kwijt en we vallen al van het ene avontuur in het andere . Israël heeft ongetwijfeld nog veel verrassingen voor ons in petto, but to be honest.... We like it! De sfeer zit goed, we zijn enorm onder de indruk van het land, de mensen en de cultuur en zijn erg blij met onze keuze om even hiernaartoe af te zwaaien.
To be continued.
Greetings, Lore