De eerste dag was wat wennen aan elkaar maar al doende leert/leeft men en dus vertrokken we bussend met ons drie meteen een mooie 480km af van Windhoek naar Tsumeb. Op zich zijn we niet getikketakt om daar lang te verblijven, maar we hebben weet van een olympisch zwembad en onze zwemvoetjes begonnen alweer te kriebelen. Sport en beweging, iets wat tijdens deze reis toch een groter gemis is dan verwacht. We laten deze kans dan niet aan ons voorbij gaan en beginnen meteen aan onze baantjes... en 's morgens uiteraard nog eens.
Via de Namutomi gate betreden we vol verwachtingen Etosha NP. De eerste springbokken, gemsbokken en wilde beesten komen ons al tegemoet, maar het grote wild blijft uit. We rijden kilometers lange detours, maar uitgezonderd van een gelukstreffer dat we een zwarte neushoorn en drie leeuwen zien, zijn onze twee dagen gamedrive in Etosha voor ons een beetje ontgoochelend. Gelukkig blijft Brigitte (de moeder van Simon) nog steeds enthousiast en krijgen we er allen een mooie kleur bij door bovenop het dak de wilde beesten te spotten. We laten het natte Etosha voor wat het is en kamperen net buiten het nationaal park bij Eldorado cheetah Farm. Een aangename stek met lekker eten (niet duur), waarbij je die slanke en elegante beesten ook eens van dichtbij kan bekijken en voederen.
Daarna vliegen we over de gravelweg naar Kamanjab. We kunnen er gratis camperen bij Oppi Koppi, uitgebaat door een gezellig Belgisch-Nederlands koppel. Om toch nog even de benen te strekken gaan we op er zoek naar de rock paintings. Die bevinden zich op privaat domein, maar achteraf gezien eigenlijk niet echt de moeite. ' s Anderendaags zijn we te gast in een Himba village, 20 km ten oosten van Kamanjab. Voornamelijk de vrouwen hebben een intrigerend voorkomen : ze vlechten elkaars haar in met extentions om vervolgens zowel hun haar als hun lichaam met rode klei te beschermen. De meisjes kunnen er vanaf 16 jaar, soms véél jonger, 'uitgehuwelijkt' worden. Dit wordt vaak beslist door de ouders van beide partijen. Meestal zijn die ouders zelf familie van elkaar dus het is niet ongebruikelijk dat neef en nicht met elkaar (moeten) trouwen. Daarbij komt nog eens dat elke man zo'n drie vrouwen tot zijn 'beschikking' heeft. Je kan je dan natuurlij vragen stellen bij het gebrek aan genetische diversiteit in zo'n himbadorp. We kijken en luisteren vol interesse naar de verhalen en de gebruiken van het apart uitziend volk, maar voelen ons eigenlijk ook best een beetje ongemakkelijk. Een betaald dorpsbezoek met gids geeft je als buitenstaander wel de kans om bij te leren, maar tegelijk voelt het aan alsof het allemaal in scène gezet is. We legden hen de kans voor om ook ons vragen te mogen stellen: 'waarom Brigitte geen man bij had'. Blijkt nadien dat de getoetste informatie aan een lifter wel klopt. Hij verzette zich dankzij een milde vader door kleine dingen: niet zoals anderen vier onderste tanden laten uitslaan, op zijn 13e naar school beginnen gaan, een vrouw van elders willen huwen, .... En toch kun je er ook niet omheen te gluren wanneer de himba vrouwen in bloot bovenlijf en voddenbroekje door de supermarkt lopen. Brigitte zegt prompt : "Hé zeg, zie je ons in de Colruyt al lopen met onze blote borsten?"...
Epupa falls bleek het ommetje meer dan waard! Een wandeling van tien min. en je krijgt een fantastisch zicht op de falls, die zo'n ongeloofelijke brede piste heeft door de meerdere vertakkingen.
Nog een laatste keer alles voltanken en de voorraadkast bijvullen in Opuwo and off we go! We keken al verlangend uit naar Kaokoland en vooral naar de woestijn. We bushcampen de eerste nacht bij een warmwaterbron - tot grote blijdschap van Simon en Brigitte voor hun ochtendwasje - en keuvelen wat over de dag en de indrukken bij een knisperend kampvuur. Een paar jongelui komen nieuwsgierig gluren (en ook wij naar hun) maar door de aangeleerde rituele handdruk en een aangeboden thee leken we al gauw vrienden. Hoewel we gehoopt hadden met twee auto's te zijn voor Kaokoland, bleek het eerste stuk best doenbaar. Pas een tien tal km voor de versmelting van de beide tracks die afkomstig zijn uit Opuwo komt een heel pittig stuk, waarbij elke halve meter uitgestapt werd om instructies te geven aan de chauffeur. Regelmatig werden er wat stenen verlegd tot meer wegcomfort en werd aan de verleiding weestaan om 'sweeties' e.d. te geven aan de himba's die onze weg kruisten. Je komt ook steeds dichter bij van Zyl pass, die we wijselijk hebben overgeslaan. Brigitte was toch stiekem erg opgelucht hiervoor.
We bleven ons maar afvragen waar de woestijn bleef, vele bochten of heuvels voorbij een verwondering en uitstel...tis dus wachten en benzine bijtanken. Simon telt de afstanden, tankt met reservebidons extra mee (Lore en ook eens Brigitte houden dan een afgesneden fles vast om benzine bij te gieten), schat tijd in, terwijl Lore op tijd en stond ijverig aerosolt met de wereld als tv. Uiteindelijk, vanaf Otjihaa (plain) zien we de woesternij voor ons opduiken- langzaam maar zeker verdwijnen de weinige bomen en komt een steenwoestijn te voorschijn. Rozepaarse rotsen, bruine, geslepen als een potlood of soms alsof er lappen werden bijgeplakt, dan geel fijner zand, oneindigheid in stille ooohs, en het plots opduiken van een struisvogel, een zebra of een paar gemsbokken. Hierbij werd dan telkens de vraag geopperd : 'Hoe kunnen die beesten hier in godsnaam overleven?!" Maar zo veel zien kan geen pijn aan de ogen geven.
Het gevloek en de stress van de vorige dag (wegens de slechte weg), maakt plaats voor opluchting en trotsheid op ons doorzettingsvermogen. We weten niet waar eerst gekeken en het SD kaart slinkt in 'beschikbare ruimte'. Vele droge rivierbeddingen hebben we doorkruist, maar toen we bij Puros aankwamen kregen we toch een onverwachtse verrassing voorgeschoteld. Een rivier van wel 60m breed waar toch een aanzienlijke stroming op zat. Twijfel alom, zeker toen we hoorden dat de rivier er al 3-4 dagen stroomde en er die nacht onweer zat aan te komen. Als we die avond er niet over zouden gaan, kon het wel eens zijn dat we er nog een aantal dagen vaststonden. Voor ons op zich geen probleem, maar Brigitte heeft natuurlijk maar een beperkte reistijd met ons. Uiteindelijk staan we er een drie-tal uur wat rond te rijden, andere oversteekplaatsten te inspecteren, de rivierlijn te markeren, een diepte- en stromingstest uit te voeren door op blote voeten (en met de rok goed ophoog) het water te betreden, .... en ondertussen hebben we al zo'n 5 pick-ups de oversteek gewaagd én overleefd. Nog meer twijfel dus. We beginnen alvast ons potje te koken, de was op te hangen, de tent op te zetten en elke 15 min gaan we de rivierlijn inspecteren.
De zon was al bijna onder toen Simon er plots weer aankwam : "Ik wil het NU als jullie het goed vinden". Lore spreekt bevestigend, Brigitte zwijg want ze kon de twijfel van meerdere kanten zien. Razendsnel alles inpakken, tent afbreken, aerosoltoestel op hoogte, theepot in gootsteen, wapperende bijna droge was hup in de auto.... Lore weer het water in om de oversteek te begeleiden. We konden niet langer wachten want elke minuut werd het minder licht. GO! GO! GO! Door de sterke stroming was het moeilijk te sturen, maar het lukte zonder veel moeite. De drie rivierstukken oversteken lukte net voor het echt donker werd en de opluchting was groot! Vlug een plaatsje gezocht op een verlaten camping aan de overkant, wasdraad weer opgehangen, tent opgezet, theepot weer bovengehaald en we konden genieten van de schitterende sterrenhemel die hoog in de lucht prees.
Na een halve dag ploeteren - hoewel het een stuk vlugger vooruit ging dan de vorige banden - en drie platte banden later komen we eindelijk aan in Palmwag. Een dag later dan gepland en -met spijt in het hart - zonder een glimp te mogen werpen op de befaamde 'woestijnolifant' installeren we aan het zwembad van Palmwag Lodge. Het is onwezelijk hoe ze zoiets kunnen oprichten in een stukje niemandsland. Een halve dag ontspannen om vanaf daar weer verder richting Twyfelfontein en Brandberg te trekken.
Voor de reizigers : er is sinds 1 jaar géén benzine en diesel meer in Twyfelfontein! Tanken in Palmwag, Khoraxis of Uis dus! Just so u know.
Groetjes vanuit het warme Namibië
Foto's Kaokoland: