Het leek ons toch eens tijd om een echte kamping op te zoeken nadat we langs het Gardameer eigenlijk 4 dagen lang 'gekampeerd' hadden op een parking en we ons realiseerden hoe toeristisch het gebied werkelijk was. Een rustig verlaten plaatsje vinden nabij het meer om ongestoorde 'onstoorbare' dingen te doen zat er dus niet bij :). De parking was afgesloten met een slagboom "onder 2.30m". "Zal ons nooit lukken" , zweerde Simon. Toch even de proef op de som nemen en lekker koppig zijn? stapsgewijs rijden we onder de slagboom waarbij ik om de 5 cm 'STOOOOPPP!!!"... 'Oké, ga maar door'.... "STTTTTOOOOPPP!!" .... riep en Simon knarsetand zijn bezwete handpalmen rond het stuur knelt.... Hadden we eigenlijk zeker 10 cm over, maar kwestie van het toch even spannend te maken,he! Stonden we uiteindelijk mooi op die parking in een hoekje geduwd om dan elke avond heel stiekem binnen te sluipen in een camping 500 meter verderop om ons te douchen en tanden te poetsen. Het duurde toch 2 dagen vooraleer Simon effectief mee binnen durfde en ik niet langer als stratego-verkenner voorop gestuurd werd. Onder het mum van "we bekijken even de prijzen van het campingcafé'tje" wandelden we nonchalant naar binnen - misschien té nonchalant? Ahja, het is weer wat,he... :)
Bon, zijn we uiteindelijk vertrokken naar Venetië, hoorden we wel een heel raar geluid achteraan de auto.... geen idee wat het kon zijn... Stoppen, alles bekijken, gas geven, niets.... Verder rijden dan maar. Weer dat verdomd tikkend geluid. Weer aan de kant, weer kijken, onder de auto gaan liggen, weer niets te zien. Tot 3 keer toe aan de kant en Simon toch best een beetje gestresseerd (ook al zal hij het nooit toegeven) over dat verdomde lawaai, want hij voelt zich toch best verantwoordelijk voor onze bus ;) en het goed terug afleveren van zijn 'geliefde' vriendin - moi! :D
Goed, Komt hij voor de 3e keer vanonder die bus met uiteindelijk toch een glimlach op zijn snoet. "Ik denk dat ik het heb gevonden!" , roept hij uit. Eerst even afwachten, maar inderdaad, dat irritant lawaai is verdwenen.... Bleek uiteindelijk gewoon een steen vast te zitten tussen de groeven van onze AT banden en bij het ronddraaien telkens het asfalt te tikken. Hoe zoiets onozels je al helemaal horendol kan maken. Met een gerust gevoel tuften we verder richting Venetië, waar we wél op een camping verblijven en ja, als echte toeristen mét kaart en gigantische camera rond onze nek de stad verkennen. In elke hoek van die stad valt wel iets te ontdekken en, op al die andere toeristen na, echt wel een magische plaats.... :)
-Goed, dit was mijn versie van onze dagen... Morgen halen we Loes, Simon zijn zus, op van de luchthaven en gaan we met haar de balkan ontdekken; Spannend! Tot snel! :D
Groetjes,
Lore